روایت تاریخی

از وقیحانه‌ترین اعمال عصر عاشورا،که حتّی از غارت اموال سیّدالشهدا علیه‌السلام و غارت وقیحانه و وحشیانه خیمه‌ها هم شنیع‌تر بود، این است که عُمَربنِ سَعد بعد از آن همه قتل و غارت و وحشي‌گري، با توجّه به دستور ابن‌زیاد در آخرین نامه‌اش به او، رو به لشکريانش كرد و گفت: مَنْ يَنْتَدِبُ لِلْحُسَيْن وَ يُوطِئه فَرَسَه؛ چه كسي حاضر است با اسب بر سينه و كمر حسين بتازد؟ ده نفر از نامرد‌ترين و شقي‌ترين افرادش راضی به این کار شدند! اینکه این کار را چطور انجام دادند، در گزارششان به ابن‌زیاد درج شده که آمدند نزد آن ملعون و ضمن معرّفی خودشان گفتند:

            نَحْنُ رَضَضْنَا الصَّدْرَ بَعْدَ الظَّهْرِ               بِكُـلِّ يَـعْبُوبٍ شَدِيـدِ الْأَسْـرِ؛

ما بودیم که سینه‌اش را بعد از کمرش شکستیم و با اسب‌هایمان او را پایمال کردیم! کلمه« رضضنا » را معنی و تشریح نمی‌کنم؛ امّا همین اندازه بگویم از این گزارش معلوم می‌شود؛ بدن مطهّر امام علیه‌السلام یکبار لگد کوب نشده، بلکه ابتدا اسب‌ها را بر پشت امام و سپس بر روی سینه ایشان تازاندند. راوی می‌گوید خوب توجّه کردم دیدم فَوَجَدْنَاهُمْ جَمِيعاً أَوْلَادَ زِنَاء؛[1] همگي آن ده نفر افراد زنازاده بودند.[2] از این‌رو امام زمان(عج) با دلي شكسته در زيارت ناحيه مقدّسه مي‌‌فرمايند: تَطوُءكَ الخُيُولِ حَوَافِرُهَا؛ اسب‌‌ها با سم‌‌هاي خود بدنت را پايمال كردند.